26 Сентябр 2017
Ибни Фақеҳ: На дар шарқу на дар ғарб надидам шаҳреро муназзаҳтар аз Хуҷанда. Шигифт аст, бинандаро ба ҳайрат меорад ва ба форсӣ гӯянд дилмазанда.
Дар улуми ҷуғрофия ва ҷомеашиносӣ дар бораи шаҳру шаҳрвандӣ суханони бисёр рафтааст. Аз нигоҳи ҳар соҳа ва донишмандон таърифи онро аксаран аз нигоҳи мизони ҷамъият, вуҷуди ниҳодҳои маданӣ, иқтисодӣ ва саноатӣ, ки аз муҳимтарин шохаҳои фарқкунандаи шаҳр аз деҳа ҳисоб мешаванд, дида метавонем. Арасту ҳам дар мавриди шаҳр гуфтааст: Ҷомеае, ки саранҷом аз фароҳам омадани чандин деҳкада падид меояд, шаҳр ном дорад.
Аммо Қуръони карим ин мулкҳоро аз лиҳози фарҳангӣ, динӣ ва иҷтимоӣ матраҳ менамояд, ки бисёр омӯзанда ва ҷолиб аст. Аслан калимаи “шаҳр” дар Қуръони карим “мадина” омадааст, ки аз калимаи “дин” гирифта шуда, маъниҳои зиёд дорад.