Ифротгароӣ-вабои аср

30 Март 2018

Он чӣ дар одам биғунҷад олам аст,

Он чӣ дар олам нағунҷад одам аст.

Бале, зебоии диёр, гулгулшукуфоии Ватан, сар боло намудани сабзаҳои навруста, ҷорӣ шудани чашмаҳои мусаффо, ба хониш омадани паррандаҳои хушхон, қомат афрохтани биноҳои баландошёнаву қасрҳои бошукӯҳ, таровати тоза гирифтани ҳусни олами атроф, рӯз аз рӯз дилоро гардидани тамоми олам аз инсон вобастагӣ дорад. Маҳз инсон метавонад бо қувваю нерӯ, қалби поку иродаи қавӣ хостаҳои неку беолоиш ҷаҳонро ба боғу биҳишт мубаддал ва муҳаббати беандозаи онро дар дили кӯчаки худ ҷой бидиҳад. Баръакс, маҳз дастони хиёнаткор, андешаҳои заҳролуд ва қалбҳои нопоки инсон метавонад оламро ба вайрона табдил додаву оламиёнро ба шӯр оварад ва ин ҷаҳони бекарон барояшон тангӣ бикунад.

Низомӣ фармуда, ки «На яксон рӯяд аз дасте даҳ ангушт». Чун сари ин гуфтаҳо андешаронӣ менамоем, дар ҳақиқат, шоҳиди он мешавем, ки инсонҳои рӯйи олам ҳам ҳарчанд аз як обу гиланд дар зуҳури хасоил фарқиятҳои зиёд доранд.

Терроризм – душмани хирад

30 Март 2018

Истилоҳи “терроризм» ва калимаи «террор» бо калимаи «таррор», ки дар забони тоҷикӣ дучор меояд, ҳаммаъно ва наздиканд. Таррор маънои дузд, роҳзан, ғоратгар ва қотилро дорад. Терроризм дар тамоми даврони зиндагии инсоният воситаи даҳшатбор ва бадбахтиовари муборизаи разилона ва ноҷавонмардонаи афроди ҷоҳилу нодон, буздилу тарсу, фосиқу авбош ва дузду қаллобу одамкуш алайҳи инсоният буду ҳаст.

Аз ин рӯ, терроризм ба ҳеҷ ваҷҳ роҳи ҳалли муаммою мушкилоти зиндагии инсонҳо нест, балки он як навъ вабо ва маризест, ки агар сари вақт пешгирӣ карда нашавад, инсониятро ба бадбахтиҳои гӯшношунид дучор карда метавонад.

Мутаассифона, дар тӯли солҳову қарнҳо таррор, яъне ноҷавонмардонаю разилонаю ваҳшиёна куштани одамону ғорати арзишҳои илмию фарҳангии инсоният кам нагардида, баръакс шаклу намудҳои наву разилонатаре ба худ мегирад.