01 Май 2025
Дар толори Маркази фарҳанги шаҳри Хуҷанд маҳфили адабии нависандаи номвари тоҷик, барандаи мукофоти ба номи Камоли Хуҷандӣ ва Ҷоизаи адабии ба номи Раҳим Ҷалил, Аълочии маориф ва илми Ҷумҳурии Тоҷикистон Муқим Воҳид бахшида ба 35 солагии Истиқлоли давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон ва 55 солагии фаъолияти эҷодиаш таҳти унвони “Шукӯҳи Истиқлоли Ватан” баргузор шуд.
Маҳфилро Раиси бахши суғдии Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон, Шоири халқии Тоҷикистон Аҳмадҷони Раҳматзод ифтитоҳ намуда, иттилоъ дод, ки Муқим Воҳид 9-уми апрели соли 1950 дар шаҳри Хуҷанд таваллуд ёфтааст.
Баъди хатми мактаби миёна, соли 1967, вориди факултаи таъриху филологияи Донишкадаи давлатии педагогии Хуҷанд гашта, соли 1971 ба итмом расондааст. Фаъолияти омӯзгориро моҳи августи соли 1971 дар мактаби миёнаи №1 шаҳраки Табошар (ҳозира Истиқлол) оғоз намудааст. Аз моҳи ноябри соли 1972 то даъват шуданаш ба хизмати ҳарбӣ дар рӯзномаи вилоятии «Ҳақиқати Ленинобод» мусаҳҳеҳӣ кардааст.
Фаъолияти адабиаш аз ҳамон сол оғоз ёфта, ҳикояҳояш муттасил дар рӯзномаҳои «Ҳақиқати Ленинобод», «Ленинабадская правда», «Бо роҳи Ленинӣ», «Маориф ва маданият» ва «Газетаи муаллимон» ба дасти чоп расидаанд. Соли 1991 қиссаи нахустини ӯ «Оби зулол» аз ҷониби нашриёти «Адиб» интишор ёфтааст. Соли 2003 китоби дувуми худ «Ашки ишқ», соли 2008 маҷмӯаи қиссаву ҳикояҳои «Дунёи бевафо»-ро манзури хонандагон гардондааст.
Аз соли 1992 дар Литсейи физикӣ-математикии №1 ба номи академик М.Осимии шаҳри Хуҷанд омӯзгорӣ ва маҳфили «Адибони ҷавон»-ро роҳбарӣ мекунад.
Ҳамзамон, солҳои зиёдест, ки масъули филиали Хуҷанди Академияи хурди илмҳои Тоҷикистон мебошад.
Соли 1994 ба узвияти Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон пазируфта шудааст.
Сипас, Тоҷибой Султонзода, мудири шуъбаи рушди иҷтимоӣ ва робита бо ҷомеаи дастгоҳи Раиси вилоят ва Ҷамшед Набизода, муовини Раиси шаҳри Хуҷанд номаҳои табрикотии Роҳбарияти вилояти Суғд ва шаҳри Хуҷандро ба соҳибмаҳфил расонданд.
Таъкид шуд, ки ҳар як фарди солимфикру нексиришт нависандаи маҳбуб-Муқим Воҳидро ҳамчун шахси инсондӯсту зафарпеша, марди халиму меҳрубон, донишманду кордон мешиносад ва арзи сипос менамоянд. Зеро эҷодиёти мавсуф байни хосу ом, адибон ва кулли зиёнён сазовори эҳтиром гардидааст.Чакидаҳои хомааш ҳамчун адиби маҳбуб арзишҳои волои маънавӣ, инсонгароӣ, ватанпарварӣ ва табиатдӯстиро ситоиш намуда, мардумро барои дӯст доштани ҳаёт, бовар кардан ба ишқ ва садоқат ба халқу миллат даъват мекунад. Ашъори баландмазмунаш таронаи шукронаи неъмати бебаҳои Истиқлол аст.
Зикр шуд, ки саҳми мавсуф дар соҳаи маориф ва тарбияи насли наврас хеле калон буда, шогирдонатонро дар руҳияи инсондӯстӣ, меҳнатдӯстӣ, ватанпарварӣ, муҳаббату садоқатманди ба Ватану халқ тарбия намудаанд.
Дар маҳфил адибон, ҳамкорон ва шогирдони Муқим Воҳид баромад намуда, доир ба паҳлӯҳои гуногуни эҷодиёти нависанда изҳори андеша намуданд.
Дафтари матбуоти
Раиси шаҳри Хуҷанд
