ВАТАН, ҲИМОЯИ ТУ АМРИ ВИҶДОНИ МАН!

Тавре ба ҳамагон маълум, ҳар сол дар ду фасли сол: баҳор ва тирамоҳ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон даъвати ҷавонписарон ба сафи Қувваҳои мусаллаҳ ҷараён мегирад. Дар ин марҳила ҷавонписарони солимақлу ҷисман обутобёфта ва онҳое, ки доғи судӣ надоранд, ба ҳимояи Ватан даъват мегарданд. Онҳо дар сафи Қувваҳои мусаллаҳи Ҷумҳурии Тоҷикистон тайи ду сол ва ҷавонони дорои маълумоти бакалавру олӣ, магистр ва аз ин дараҷаҳо боло як сол хизмат намуда, базаи моддиву техникии ҳарбиро пурқувват мекунанд. Инчунин, мактаби бузурги мардиву ҷасоратро ба итмом расонида, билети ҳарбӣ, ки мақоми он аз чандин диплому дараҷаҳои илмӣ баланд аст, ба даст меоранд ва бо ифтихор зиндагии шоистаро давом медиҳанд. Ин амали шарафмандонаи онон намуна ба садҳо ҷавону наврас шуда метавонад.

Ҳафтаи гузашта аввалин маъракаи гусели наваскарон ба сафи Қувваҳои мусаллаҳи Ҷумҳурии Тоҷикистон ба вуқўъ пайваст. Шахсан шоҳиди тантанавор гусел намудани ҷавонписарони Ватандўсту меҳанпараст гардидам. Аз бинои Комиссариати ҳарбии вилояти Суғд то Амфитеатри Қасри Арбоб паҳлавонписароне, ки аввалин шуда, барои ҳимояи Ватан-Модар номнавис гардидаанд, бо автобусҳои махсус тантанавор ва бошукўҳ роҳ тай менамуданд. Қариб 20 автобус пури ҷавонони баору номус, тарбияи хубдида ва пурқуввату далер буд. Пешопеши автобусҳо ҳофизону навозандагон ба таври зинда суруд мехонданду мусиқии гўшнавоз менавохтанд. Аз қафо масъулини мақомотҳои иҷроияи ҳокимияти давлатии шаҳру навоҳӣ, мақомоти қудратӣ ва дигар ниҳодҳои вобаста ин ҷавонони ҳимоятгарро ҳамраҳӣ мекарданд. Наваскарон бо тамоми овоз шукргузорӣ ва ифтихормандии худро ифода мекарданд. Зеро онон на мисоли бархе ҷавонон аз Ватан ба мулки бегона гурехта истодаанд, балки дар маъракаи даъватӣ ҳозир ҳастанду қувваю матонати худро нишон медиҳанд. Онон на мисоли баъзе ҷавонписарон, ки аз хизмат меҳаросанду паси домани модар пинҳон мешаванд. Онон на он ҷавонписароне, ки ҳуҷҷати бемории бардурўғу қалбакӣ харидаанд. Оре, ҳамон рўз ин ҷавонон ҳуқуқи аз ҳама баланд овоз бароварданро доштанд, чунки арзандаанд ва ба қавле «забонашон дароз аст». Овози баланди онон чунон форам ба гўш мерасид ва ҳар роҳгузар бовар кард, бо чашми худ дид, худ шоҳиди зинда шуд, ки ҳанўз инсоният насли солиму Ватандўстро ба дунё овардаву тарбия карда метавонистааст. Боварӣ ҳосил шуд, ки дунё соҳиб дорад ва соҳибаш ана ҳамин ҷавонони шарафманд мебошанд. Аз чашмони ҳар наваскар аён буд, ки онҳо орзуву умеди калон доранд. Як сол ва ё ду сол хизмат дар сафи Қувваҳои мусаллаҳ онҳоро боз пухтатару зирактар мегардонад. Бо одоби шоиставу кўлбори илми ҳарбӣ дар даст билети ҳарбӣ ба хона бармегарданд. Падару модар, хоҳару бародарон ва ҳамсоягони олиҳиммат ин ҷавонони ифтихори миллатро ба таври шоиста пешвоз мегиранд. Модари меҳрубон писари қаҳрамонашро ба оғўш гирифта, бо ашки шодӣ сипос мегўяд. Сипос ба он хотир мегўяд, ки фарзанди ў дар қатори фарзандони мардум шабзиндадорӣ кард, то модарон ором хуспанд. Ин заҳмати ҷавононро аз ҳама беш модарон қадр мекунанд ва то вопасин лаҳзаи умрашон ҳар яки онҳоро қаҳрамон мешуморанд.

Ҷаҳони муосир ҳар дақиқаву сония ба пеш меравад, тараққӣ мекунад, ба дастовардҳои нав ноил мегардад, аммо бе кўмаки ҷавонписарон ҳеҷ аст. Базаи ҳарбии ҳар давлатро, дар маҷмўъ, маҳз ҷавонписароне, ки аз хизмати ҳарбии ҳатмӣ гузаштаанд, пойбарҷо нигоҳ медоранд. Аз ин лиҳоз, ҳар давлату миллат ба ҷавонони худ эътимоди комил дорад ва онҳоро аз мактаби ҷасорат мегузаронад, то ки кишвараш ободу осуда бошад.

Пўшида нест, ки ҳанўз ҳам байни мардуми камандеш ақидаҳои шахшудаи «дар қисмҳои ҳарбӣ шароит хуб нест, хўроки дилхоҳ нест, онҷо мезананд, ғам медиҳанд» ҳаст. Чунин амалҳо кайҳо аз байн рафтаву шукри Офаридгор дар ҳар қисми ҳарбӣ низом, тартиб ҷорӣ аст. Охир ба ҳамагон маълум аст, ки сафи Қувваҳои мусаллаҳ макони фароғату истироҳат нест! Ё макони дилхушиву дигар намуди хизматрасонии айшу ишрат нест! Низоми ҷиддияти қисмҳои ҳарбӣ аз қадимулайём, аниқтараш аз замони Паёмбар (с) тартиб дода шудаасту ҳадафаш тарбияи сиёсӣ ва ҳимояи Ватан маҳсуб меёбад. Яъне, дар замонҳои қадим ҳам ва ҳатто дар ҳукмронии Иттиҳоди Шўравӣ, ки беҳтарин замон ба ҳисоб мерафт, ба аскарон ҷиддӣ муносибат мекарданд. Онҳоро марди ҳақиқӣ, инсони пухта ва пуртоқат тарбия мекард. Дарвоқеъ, мардеро, ки барвақт аз хоб намехезад, мардеро, ки пурқувват нест, ки ҳамеша аз хўрок шикоят мекунад, оне, ки ба сухани куҳансолон гўш намедиҳад, чи гуна мард номидан мумкин аст? Ҷавоб ин ки маҳз дар Қувваҳои мусаллаҳ ба ҳамаи чунин шароити вазнин пуртоқат будану ба осонӣ аз он раҳоӣ ёфтанро меомўзонанд. Аммо на ҳар кас ин усули таълимро дарк мекунаду на ҳар кас аз чунин мактаби мардонагӣ гузашта метавонад!

Аммо ҷавонони даъватшуда аз авлоди шарафманд буданашонро исбот карданд. Амали мардонаи онҳо шоистаи таҳсин аст ва намуна ба дигар ҷавонон мебошад. Бешубҳа, ифтихори миллӣ ва Ватандўстии онҳо чандин ҷавонони гурезпоро бояд шарм доронад. Онҳо бо ақлу идроки худ фаҳмиданд, ки модари худ, замини худ, хонаи худро ҳаргиз ба дасти душман нахоҳанд дод!

Ба бисёр ҷавононе, ки дар қисмҳои ҳарбӣ хизматро ба ҷо меоранд ва ё хизматро тамом кардаанд, ҳамсўҳбат шавем, асло аз вазнинии сафҳои қувваҳои мусаллаҳ шикоят намекунанд. Баръакс, бо ифтихор мегўянд, ки хуб шуд, ки мо хизмат кардем ва ё хизмат намуда истодаем.

Бале, дар орзуи онем, ки ҳар ҷавонписар фикру ақидаи худро дошта бошад. Ба сухани дил гўш диҳад, зеро он ҳамеша мегўяд: бихез, Ватан-Модарро, ки туро парварид, аз дасти душман раҳо кун!!!